Robert Rosenthal deritzogun experimentua honetan oinarritzen zen; ba zegoen alemanian zaldi "adimentsu" bat zein gai zen galdera ez komun batzuei erantzuna ematen, bai galdera itxiei bai galdera irekiei. Hau oso arraroa iruditu zitzaion Oskar Pfungst-i, eta gai hori ikasten eta aztertzeari ekin zion. Berarentzako ezinezkoa zen halako gauzarik gertatzea. Nolatan gertatzen zen hau?7
Zaldia honek bere "maisuaren" begietara begira jakiten zuen emaitza. Nahiz eta begiekin ezin den hitz egin gauza ako esan daiteke. Askotan esaten da hain ezaguna den atzotitza, "mas vale una imagen que mil palabras", begiak bere intentsitatearekin, dirdiratsuak, itxiagoak,... depende nola dauden hainbat gauza esan daiteke. Eta beste norbait bati begiak begiratuz gero gauza asko jakin dezakegu.
Gauza bera pasatzen da eskoletan, badira irakasle askok hain artean berba egiten dutenak eta ikasleei buruzko informeak pasatzen dituztenak, hori guztiz okerra da zeren eta baldintzatzen dituzte umeak, bere ikasketak eta bere etorkizuna. Nola ikusten dugu edo kontura gaitezke klaseetan?
Zuk irakaslea izatekotan eta bi ikasle baten aurreiritzia izanez gero, bat ona izatekotan eta beste txarra zure jarrera guztiz desberdina izango da. Aurreiritzi txarra duzunarekin, zorrotxago arituko zara eta ez diozu berdin baloratuko besteari bezala. Akats bat eginez gero, pentsako duzu hori izan dela adi ez dagoelako, eta hagian ez da horrela, adi egon da eta ez du ulertu. Baina zure aurreiritzia zure erabakiarengan eragina du.
Arazo hau ekiditzeko egin beharrekoa izango zen talde txikietan lan egitea eta inolako aurreiritzirik gabe zure lana egitea. Horrela ez duzu izango inolako baldintzarik. Hau esaten dut eta esperientzia pertsonala batean konturatu egin naiz. Nik entrenatzailea naiz, eta bi jokalarien aurreiritzia nituenez, eta ez nuen ez bat, ez bestea ezagutzen, jokatu zuen partidua hobeto hitz egin zidatenari buruz. Baina ez hori bakarrik, gero konturatzen zara "txarto" erortzen zaizuna gutxiago jolasten duela edo behar zuena baino gutxiago.
Horregatik aurreiritziak nire ustez albo batera utzi behar dira eta hutsetik hasi lanean.Saiatu pertsona bakoitza pertsonalki ezagutzen eta bere arazoak zeintzuk diren horietan laguntzeko.
Adibidez beheko argazkia ikusten, zer esaten edo transmititzen dizu haurraren aurpegia?
Kaixo.
ErantzunEzabatuOrain 110 posti erantzun behar diedanez, erantzun bakar bat denontzat, amaieran bakoitzarentzako zatia
---------------------------------------
---------------------------------------
Idatzitako guztietatik ideia batzuk iruzkinduko ditut, sakonago pentsatu beharrekoak. Ez hartu txartzat, ideia interesgarri ugari baitaude; baina denei erantzun behar badizuet, horrela baino ez dakit egiten.
-
badira irakasle askok hain artean berba egiten dutenak eta ikasleei buruzko informeak pasatzen dituztenak, diozu, eta hori guztiz okerra dela gaineratu ere bai. Ba, horixe ere bada irakaslearen lanetariko bat; bestela, besteak beste, dena delako arazoa duen ikasleari behin eta berriro antzerako egoeratik pasaraziko lioke. Karikaturizatuta: imajina ezazu zer izan daitekeen ume gor batekin hori egingo ez balitz, edota etxean dituen arazoengatik, ozen berba egitea ezin jasan dezakeenaren kasuan...
Aurretiko iritzirik ez dadin egon, ezagutzarik ez egotea proposatzen duzu zuk, horrek eragin nabarmen kaltegariak izan ditzake askorengan; irtenbideak bestelakoa izan behar du.